Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

Της Πόπης – Η pop art σήμερα






Επιμέλεια: Μάνος Στεφανίδης
Εγκαίνια: Σάββατο 17 Δεκεμβρίου, 12:00 έως το βράδυ

Διάρκεια: 17 Δεκεμβρίου 2016 έως 31 Ιανουαρίου 2017


Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος διπλασιάστηκε και γιορτάζει. Ελάτε να γνωρίσετε το νέο της χώρο σε μια μεγάλη έκθεση που εγκαινιάζεται το Σάββατο 17 Δεκεμβρίου στους δύο πλέον χώρους της από τις 12:00 το μεσημέρι έως το βράδυ.
Η έκθεση «της Πόπης – η POP art σήμερα» σε επιμέλεια του Μάνου Στεφανίδη ισορροπεί ανάμεσα στο χιούμορ αλλά και την υποχρέωση μας να αντισταθούμε στην μελαγχολία της εποχής. Συμμετέχουν 35 καλλιτέχνες μεταξύ αυτών διεθνώς καταξιωμένοι αλλά και νεότεροι με μεγάλα και μικρά έργα, αντικείμενα και μικρογλυπτά ως προτάσεις για δώρα στην εορτασική περίοδο που διανύουμε. Ανάμεσά τους, πρωτοπόροι του ρεύματος της ποπ, όπως ο Andy Warhol, προσδίδουν στην έκθεση έναν χαρακτήρα χρονικής και εξελικτικής παρατήρησης της τάσης που καθόρισε τη σύγχρονη τέχνη μεταπολεμικά και την οδήγησε στη μορφή που έχει αποκτήσει σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο. 
Ο Μάνος Στεφανίδης, καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επιμελητής  της έκθεσης, διερωτάται «H ποπ πάλι;»  και απαντά, «Ναι, γιατί στις μέρες μας το τραγικό συμπλέκεται οδυνηρά με το γελοίο. 
Λίγη ιστορία τώρα. Η
pop art ήταν η τέχνη εκείνη που αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έβγαζε γλώσσα στο σοβαρό και βαρύ φορμαλισμό του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού. Υπήρξε μία έκφραση ανάλαφρη, ανατρεπτική των κλασικών προτύπων και βαθιά αυτοσαρκαζόμενη, η οποία διαφήμιζε τον αμερικάνικο τρόπο ζωής ανά την Υφήλιο, τον καταναλωτισμό αλλά και τη μυθοποίηση του αντικειμένου, δηλαδή του προϊόντος – φετίχ. Μια τέχνη λαϊκή, που κολάκευε τις μάζες και το γούστο τους και δε φοβόταν το kitsch. Το δράμα πάντως της pop art ήταν η τόση επιτυχία της.
Και στην Ελλάδα των σοβαροφανών, των νεόπλουτων αλλά και των θλιμμένων; Ας κάνουμε μέσα από αυτήν την έκθεση μια σύντομη ανασκόπηση ανα – γνωρίζοντας 35 παλαιότερους και νεότερους δημιουργούς και ας δούμε πώς επιβιώνουν τα σύμβολά της και πώς προσλαμβάνεται η ποπ σήμερα. Λίγο ενοχικά, αρκετά απελευθερωτικά, πολύ μεταλλαγμένα, μάλλον πιο συνειδητοποιημένα…».
Εκτίθενται έργα των: Andy Warhol (1928 - 1987), Αλέξη Ακριθάκη (1939 - 1994), Δημήτρη Αληθεινού, Μανώλη Αναστασάκου, Χρήστου Αντωναρόπουλου, Άγγελου Αντωνόπουλου, Γιάννη Ασημακόπουλου, Γιώργου Βορρέ, Σοφίας  Γαϊτάνη, Γιάννη Γαΐτη (1923 - 1984),  Απόστολου Γιαγιάννου, Τζίνας Δελλασούδα, Αγγελικής Ερήμου, Ιωάννας  Ευθυμίου, Θράφια, Βασίλη Καρακατσάνη, Χάρη Κοντοσφύρη, Παναγιώτη  Κουλουρά, Γιώργου Κυπρή, Χάρη Λάμπερτ, Βασιλικής Λευκαδίτη, Χάρη Μαργαρίτη, Μανώλη Μπιτσάκη, Αλεξάνδρας Νάκου, Άγγελου  Παπαδημητρίου, Γιάννη Παυλίδη, Τάσου Παυλόπουλου, Ντίνου Πετράτου, Σελέστ Πολυχρονιάδη (1904 - 1985), Μανόλη Ρωμαντζή, Φούλας Σακέλλη, Γρηγόρη Σεμιτέκολο (1935 - 2014), Άγγελου Σπάρταλη, Σοφίας Φωτιάδου, Θοδωρή Χρυσικού.
Ο νέος χώρος της αίθουσας τέχνης Τεχνοχώρος, My artbox, by Technohorοs, έρχεται να συμπληρώσει τον ήδη υπάρχοντα της γκαλερί και να επεκτείνει την καλλιτεχνική της δραστηριότητα, δίνοντάς της τη δυνατότητα να παρουσιάζει ακόμη πιο ολοκληρωμένες εικαστικές εκθέσεις. Ταυτόχρονα, της επιτρέπει να πραγματοποιήσει την είσοδό της στον χώρο της performance και της οργάνωσης καλλιτεχνικών εργαστηρίων, ενώ θα έχει την ικανότητα να εφαρμόσει έναν σύγχρονο τρόπο προτάσεων και ανεύρεσης των κατάλληλων εικαστικών έργων για τον κάθε επισκέπτη ξεχωριστά.
Ο νέος χώρος βρίσκεται 30 μόλις μέτρα από την αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος, στην οδό Λεμπέση 12 και είναι προσβάσιμος και στα τρία επίπεδά του σε ΑΜΕΑ.
Την ημέρα των εγκαινίων θα συνοδέψουν τα εξαιρετικά κρασιά χορηγίας της Sangria Real.
Χορηγοί επικοινωνίας είναι οι culture now, art22, και globalview .
Εγκαίνια Έκθεσης: Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016, 12:00 έως το βράδυ.

Διάρκεια Έκθεσης: 17 Δεκεμβρίου 2016 – 31 Ιανουαρίου 2017

Ημέρες και ώρες λειτουργίας Δεκεμβρίου 2016: 

Τρίτη 13 έως Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου:                      11:30 – 20:30
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου και
Παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς:              11:00 – 17:00
Δευτέρα 19 έως Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου και 
Τρίτη 27 έως Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου:                      11:00 – 20:30




My art box, by Technohoros

Λεμπέση 12, Αθήνα | metro Ακρόπολη
Τηλέφωνο 211 182 38 18



Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Έκθεση ζωγραφικής και γλυπτικής “IndepArt2016”



1795618_10152333717366383_1067409792_n
                                                                                                      Αθήνα, 2 Νοεμβρίου 2016
Έκθεση ζωγραφικής και γλυπτικής “IndepArt2016”
Εγκαίνια: Παρασκευή 18 Νοεμβρίου στις 19:00
Διάρκεια Έκθεσης: 19 - 27 Νοεμβρίου 2016

Η Image Gallery σε συνεργασία με την τεχνοκριτικό και ιστορικό τέχνης Έμμυ Βαρουξάκη παρουσιάζουν την έκθεση «IndepArt2016».

Εδώ και επτά χρόνια Έλληνες καλλιτέχνες εκθέτουν ζωγραφικά και γλυπτικά έργα στο παρισινό Σαλόνι των Ανεξαρτήτων που στεγάζεται στο Grand Palais στα Ηλύσια Πεδία. Είναι ένα από τα τέσσερα ιστορικά Σαλόν που αποτελούν το μεγαλύτερο Σαλόνι Τέχνης της Ευρώπης το Art En Capital (Artistes Francais, COMPARAISONS, Salon du dessin et peinture a leau, Salon des INDEPENDANTS).

Τα Σαλόνια γεννήθηκαν με εντολή του Λουδοβίκου ΙΔ΄ που ήθελε να καθιερώσει την τέχνη της Ακαδημίας και παραχώρησε τα Σαλόνια του Λούβρου για το σκοπό αυτό και ιδιαίτερα το λεγόμενο Σαλόν Καρρέ (Salon Carre). Από εκεί και η ονομασία που έμεινε για πάντα.

Το Σαλόνι των Ανεξαρτήτων γεννήθηκε το 1887 μετά από επανειλημμένες αρνήσεις να εκτεθούν πρωτοπόροι και επαναστατικοί ως προς το στιλ καλλιτέχνες στο επίσημο ακαδημαϊκό Σαλόν των Γάλλων καλλιτεχνών. Οι ιμπρεσσιονιστές, οι φωβ, οι μεταϊμπρεσιονιστές και οι κυβιστές, πλην του Πικάσο που δεν εξέθετε ποτέ σε Σαλόν, δημιούργησαν πρώτα και εκθέταν για πολλά χρόνια, μέχρι τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο, στο Σαλόνι των Ανεξαρτήτων. Όλος ο μοντερνισμός της Ευρώπης βρήκε έδρα και καταφύγιο στους χώρους του που ήταν πάντα σε επίλεκτα κτίρια του Παρισιού. Εκεί πήγαιναν οι πληροφορημένοι συλλέκτες και οι μεγάλοι έμποροι Τέχνης για να βρουν και να αποκτήσουν τα έργα των μεγάλων ταλέντων των νεότερων χρόνων. Όλα τα κινήματα της μοντέρνας τέχνης είχαν ως πόντιουμ το Σαλόνι των Ανεξαρτήτων.

Από το 2006 η έκθεση γίνεται στο Grand Palais. Οι διοργανωτές ανέθεσαν στην τεχνοκριτικό και ιστορικό τέχνης Έμμυ Βαρουξάκη, που το παρακολουθούσε και συζητούσε όλα αυτά τα χρόνια μαζί τους, μιλώντας τους για τα επιτεύγματα της σύγχρονης ελληνικής τέχνης, να φέρει γκρουπ Ελλήνων καλλιτεχνών κατά την κρίση και επιλογή της. Έτσι άρχισε η εκπροσώπηση των Ελλήνων που άντεξε, παρά τους καιρούς, ως σήμερα. Περίπου 80 καλλιτέχνες έχουν εκθέσει εδώ.

Ως εκδήλωση τιμής για την επιμονή και πίστη τους, η Έμμυ Βαρουξάκη οργανώνει στην Image Gallery, που στεγάζεται σε ένα από τα ωραιότερα νεοκλασικά κτίρια της Αθήνας πλάι στο σπίτι που μεγάλωσε ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο, μέλος και ο ίδιος των Ανεξαρτήτων, την παρούσα έκθεση, ελπίζοντας ότι θα είναι μια αρχή για ετήσιες παρουσιάσεις του σύγχρονου πνεύματος και τέχνης της ελληνικής εικαστικής παραγωγής.

Στην έκθεση συμμετέχουν οι εικαστικοί:

Αβαγιανού Ρένα // Ανδρεόπουλος Βαγγέλης // Αποστόλου Μάγδα // Αποστόλου Μαρία //  Αργυρακοπούλου Μαρία // Βαρουξάκη – Σαμέλη Ελένη // Βασιλείου Τίτη // Βαφειά Έμιλυ // Γιαννίκου Μαρία // Γκινάκη Αναστασία // Δεβετζής Ανδρέας // Δημητρακοπούλου Τάνια // Διβάρη Εύα // Δρογώση Τάνια // Εσκιάδης Γιώργος // Ευσταθίου Χρήστος // Καπελιάρη Ράνια // Καράμπελας Σπύρος // Κοκκίνη Γεωργία // Κορδαλή Μίνα // Κτιστοπούλου Μαρία // Λύτρας Σπύρος //  Μαναβή Πένη // Ματζάκος Πέτρος // Μανωλοπούλου Μαρικίτα // Μαυρολέων – Πολυζωίδη Κατερίνα // Μέρλιν Βασιλάτου Λίζα // Μιχαηλίδου Νίκη // Μουριάδου Μαρία // Μπελντέκος Παναγιώτης // Μπόμπορη Αγγελική // Οθωναίου Φωτεινή // Παπαλεξανδρή Άσπα // Πρωτοψάλτη Θάλεια // Ράπτη Νάντια // Σωρούλα Κατερίνα // Τρώντσιου Μαριάννα // Τσαγκαράκης Μανώλης // Φωτοπούλου Μαρίλια // Χρυσανθόπουλος Αριστείδης

Έκτακτη συμμετοχή από τους εικαστικούς: Κονταρίνη Νεφέλη, Κώττη Γιάννη και Ρήνα Βαγγέλη

Η Τεχνοκριτικός και Ιστορικός Τέχνης κα Έμμυ Βαρουξάκη σημειώνει:
«Τα τελευταία 7 χρόνια ως επιμελήτρια του ελληνικού περιπτέρου στο Σαλόνι των Ανεξαρτήτων στο Γκραν Παλαί στο Παρίσι, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ένα ευρύ φάσμα της νεοελληνικής σύγχρονης τέχνης και να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου γύρω από τη δημιουργικότητα των Ελλήνων καλλιτεχνών.
Η μακρά παράδοση της σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης που εκτείνεται σε αιώνες συνέχειας, χάρη στην από κοντά ενασχόλησή μου με έργα αδιαμφισβήτητης ποιότητας και δημιουργικότητας, με βοήθησε να αξιολογήσω τη σύγχρονη εικαστική παραγωγή του τόπου μας και τη θέση του στο σύγχρονο ευρωπαϊκό στερέωμα.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι Έλληνες καλλιτέχνες δεν υπολείπονται σε τίποτα από τους ξένους συναδέλφους τους ως προς την τεχνική, την ευαισθησία, τις γνώσεις και την κοινωνική κριτική. Απλώς δίνουν έμφαση στη φύση, στον περιβάλλοντα χώρο και στην ανθρώπινη μορφή, επιλέγοντας σε μεγάλες γραμμές την απεικόνιση του ορατού κόσμου.
Τα τελευταία χρόνια όλες οι πολιτισμένες χώρες έδωσαν πολύ βάρος στην καλλιτεχνική δημιουργία και την ενίσχυσή της με την ίδρυση μουσείων, πινακοθηκών, πάρκων γλυπτικής και Σαλονιών όπως το προκείμενο της Γαλλίας, με σκοπό να δημιουργήσουν εργαλεία ανάδειξης της πολιτιστικής βιομηχανίας.
Η σύγχρονη Τέχνη έγινε οικονομικός και πολιτισμικός παράγοντας για τις προηγμένες και τις υπό ανάπτυξη κοινωνίες. Επέτρεψε τις ανταλλαγές μεταξύ λαών και κρατών, την αφύπνιση πνευματικών και αισθητικών ευαισθησιών, τη σύγκριση πολιτισμών και την ανοχή διαφορετικών συνηθειών και παραδόσεων.
Η Ελλάδα έχει, σχετικά με το μέγεθός της ως χώρα, μια πρωτοφανή καλλιτεχνική παραγωγή και ένα μεγάλο αριθμό εικαστικών που ζητά χώρο έκθεσης και ανάδειξης. Γι’ αυτόν το σκοπό η μετάβαση κάθε χρόνο τόσο στο Παρισινό Σαλόνι όσο και σε άλλα Σαλόνια σε εκθεσιακούς επίλεκτους χώρους σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία, που ακολουθούν μετά την εμφάνιση στο Γκραν Παλαί από οργανωτές και επιμελητές παρόντες στο μεγάλο αυτό ετήσιο γεγονός, είναι χρήσιμη και αποδοτική ανοίγει δε, ευκαιρίες στους καλλιτέχνες να διακινήσουν το έργο τους σε ορίζοντες πολύ ευρύτερους από κάθε εμφάνιση στα τοπικά όρια. Γι’ αυτό κι επιβάλλεται η διατήρηση της ελληνικής παρουσίας στο Σαλόνι των Ανεξαρτήτων που με την ιστορία του ευνοεί και δέχεται φιλόξενα εικαστικούς πρωτοεμφανιζόμενους, νέους απόφοιτους ώριμους ερασιτέχνες, αυτοδίδακτους ή ανεξάρτητους από γκαλερί αλλά ταλαντούχους καλλιτέχνες. Όλες οι εποχές όπως και η δική μας έχουν μια μερίδα πνευματικού δυναμικού που θέλει να διατηρεί μια αυτονομία, ελευθερία επιλογής και ευκαιρία ανάδειξης έξω από τα πεπατημένα πλαίσια.
Η έκθεση αυτή που φιλοξενείται στο νεοκλασικό κτίριο της οδού Αμαλίας 36 είναι η πρώτη στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων που λειτουργεί στα πρότυπα του Γαλλικού  Σαλόν των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ. Ελπίζω ότι θα επαναληφθεί με περισσότερα μέσα και με τη στήριξη των καλλιτεχνών μας και όλων των φιλότεχνων.»

Η έκθεση φέρει την αιγίδα της Πρεσβείας της Γαλλίας στην Ελλάδα (Ambassade de France en Grèce).

Επιμέλεια έκθεσης: Έμμυ Βαρουξάκη

Επικοινωνία: Δημήτρης Λαζάρου

Εγκαίνια: Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016, ώρα 19:00
Διάρκεια έκθεσης: 19 Νοεμβρίου έως 27 Νοεμβρίου 2016
Διεύθυνση: The Image Gallery, Λεωφόρος Αμαλίας 36, Σύνταγμα
Ωράριο:  Δευτέρα - Παρασκευή 11:00 - 20:00, Σάββατο 11:00 - 17:00,  Κυριακή 12:00 - 16:00
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Πληροφορίες: http://gallerytheimage.com, The Image Gallery τηλ. 210-3230534





Υπό την Αιγίδα της Πρεσβείας της Γαλλίας στην Ελλάδα


Χ Ο Ρ Η Γ Ο Ι      Ε Π Ι Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Α Σ


  























Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

Έκθεση ζωγραφικής και αγιογραφίας της Μαριλένας Φωκά






    Eπίσημα εγκαίνια την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016 στις  20:00



Από τις 12 εως τις 26 Οκτωβρίου 2016 θα διαρκέσει η νέα  ατομική έκθεση ζωγραφικής και αγιογραφίας με τίτλο «Εφ’ όλης της ύλης» της βραβευμένης από την UNESCO και άλλους πολιτιστικούς φορείς  εικαστικού-αγιογράφου Μαριλένας Φωκά στο χώρο τέχνης Δεληολάνη (Συγγρού 100, Αθήνα).
Στα  πλαίσια της έκθεσης, θα παρουσιαστεί το βιβλίο «Η Κόρη του Υπουργού και άλλα διηγήματα» του γνωστού  νομικού, λογοτέχνη και ποιητή, Ανδρέα Κονδυλάτου (Εκδόσεις Γαβριηλίδης) από την Μαριλένα Φωκά (ΜΑ).                                                                                                  Η έκθεση  περιέχει αντιπροσωπευτικές δημιουργίες της καλλιτέχνιδας  από όλο το φάσμα  των εικαστικών αποδόσεων της .                                              Μεταξύ άλλων  θα εκτεθούν Αγιογραφίες, τοιχογραφίες, σκίτσα του Γκάντι , του Χάρολντ Πίντερ, frottage, πορτραίτα του Μιχάλη Βιολάρη ,του  Καρλ Μαρξ, της Κλεοπάτρας της Αιγύπτου και της περίφημης Roxy,                                            μουσικοθεραπευτικός πίνακας, έργα με  νεκρή φύση, τοπιογραφίες, θαλασσογραφίες. Ξεχωριστοί πίνακες   από διάφορες τεχνοτροπίες, τάσεις  και σχολές.
 Ο διακεκριμένος Θεωρητικός - Ιστορικός Τέχνης Λεόντιος  Πετμεζάς  που θα  προλογίσει την έκθεση  επισημαίνει  :                                                                         ‘’Μελετημένα οι κάθε είδους έντεχνες συλλήψεις και  απεικονίσεις   της Μαριλένας Φωκά που παρουσιάζονται στο συγκεκριμένο δρώμενο τέχνης αποτελούν  χαρακτηριστικές, εκλεπτυσμένες  εμπνεύσεις και συνθέσεις  αξιώσεων   που στηρίζονται  στην  ολοκληρωμένη δόμηση και στην συγκροτημένη δομή. Σε  κάθε έργο ξεχωριστά και αυτόνομα  κυριαρχεί  και  δεσπόζει   η έννοια του ευπρόσδεκτου  και ευρηματικού στοιχείου που δένει άρρηκτα  με το κοσμολογικό χαρακτήρα του .Η δημιουργός  μέσα από  ποικίλες  και πολυσήμαντες αποτυπώσεις   ανιχνεύει  απόλυτα εύληπτα πεδία μετουσιωμένης εικαστικής δράσης  με εμπλουτισμένη γνώση  αποκαλύπτοντας τις τεχνικές και τα εικονιστικά μοτίβα  της υφής και της γραφής που χρησιμοποιεί με σύνεση .Παρακολουθώντας την πολυδιάστατη  πορεία της στο χρόνο  παρατηρούμε  την ευδόκιμη  διάθεση της να εξελίσσεται θετικά και καταλυτικά, να προεκτείνει εποικοδομητικά  τη διαυγή σκέψη της  και να  προσεγγίζει με οικείο και αισθαντικό τρόπο νέους δρόμους στην ζωγραφική οντότητα και στην επίδοση της στη συνέχεια της αμιγούς αγιογραφίας.’’
Την  έκθεση επιμελήθηκε  η  Μαριλένα Φωκά .                                                    






                                    

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016

Με αφορμή την έκθεση του Σωτήρη Σόρογκα!

γράφει η Νότα Χρυσίνα
Σκουριασμένο φορτηγόό(Ακρυλικό και κάρβουνο σε μουσαμά 180x280 εκ.)

Ο ζωγράφος Σωτήρης Σόρογκας τοποθετεί τη μνήμη πάνω στον χώρο και την ακινητοποιεί στον χρόνο. Η μνήμη παρουσιάζεται μέσα από αντικείμενα αισθητά και αποκτά μορφή. Η μορφή μπορεί να παραπέμπει σε υλικά αντικείμενα και γνωστά σχήματα ωστόσο συνδέεται περισσότερο με έναν κόσμο πέραν του πραγματικού. Ο κόσμος είναι και δεν είναι. Είναι γνωστά αντικείμενα φορτισμένα με μνήμες αλλά και αντικείμενα που ανασύρονται από τη μνήμη που συνθέτει μία άλλη πραγματικότητα. Η ύλη εμπεριέχει πνεύμα και το πνεύμα δεν μπορεί παρά να μορφοποιείται μέσα στην ύλη.

Κοιτάζοντας τους πίνακες του Σωτήρη Σόρογκα βλέπω τον άνθρωπο ως καλλιτέχνη μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Από τον προϊστορικό άνθρωπο που σκαλίζει μέσα στην σπηλιά τον γνωστό του κόσμο μέχρι τον φιλόσοφο που κατασκευάζει θεούς και  θυμάμαι την ρήση  του Θαλή από την Μίλητο που έλεγε «Τα πάντα πλήρη θεών». Κάθε αντικείμενο αναδεικνύεται σε εικόνα σύμβολο της ποιητικής φύσης του ανθρώπου που υμνεί τον δημιουργό του. Ο σύγχρονος καλλιτέχνης γίνεται αφαιρετικός ώστε να πει με το ελάχιστο τη μέγιστη αλήθεια. Το υλικό : ξύλο, πέτρα, αλλά και η φθορά του απασχολούν τη φαντασία του Σόρογκα. Η φθορά όμως δίνεται μέσα από την ομορφιά της και όχι την ασχήμια της.  Λέει ο ποιητής στον Ερωτόκριτο «Από κακό βγαίνει καλό, χαράν από τη θλίψη» (Θυσία, 711-πρβλ. Ερωτόκριτος Γ΄, 1298).
Η σκουριά για παράδειγμα ανοίγει μια παλέτα χρωμάτων και ξεκλειδώνει το μυστικό της ζωής. Η ομορφιά της φθοράς σε οδηγεί στην σκέψη της ακμής της ζωής. Η όψη των αντιθέτων.  Κατά τον Ηράκλειτο, η φύση αγαπά τις αντιθέσεις και ξέρει να χειρίζεται τη σύνθεση τους για να παράγει την αρμονία. Αυτό ακριβώς επιτυγχάνει ο Σωτήρης Σόρογκας απεικονίζοντας τα αντικείμενα αυτούσια ή φθαρμένα.
Η πέτρα αποτελεί στο έργο του μία σταθερά. Θεμέλιο της σκέψης και της βάσης του πολιτισμού. Καταγράφει τον χρόνο και τον περιέχει. Η πέτρα θα μπορούσε να παραστήσει τον χρόνο που κινείται και ωστόσο παραμένει ακίνητος. Κάθε πέτρα μία μνήμη σύμπαντος κόσμου και χρόνου. Η οργανική ύλη. Ο άνθρωπος θα χαράξει τη γραφή πάνω στην πέτρα και θα την κάνει μνήμα. Με την πέτρα θα οριοθετήσει, επίσης, τον χώρο του.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η μνήμη και ο χρόνος είναι τα βασικά θέματα του Σόρογκα. Ο χρόνος παριστάνεται και στην κίνηση των γραμμών του. Οι γραμμές είναι καθαρές και βυθίζονται στο λευκό φως. Το φως λειαίνει το σχήμα και το κάνει να αποκτά μορφή. Η μορφή αποκτά όγκο καθώς βυθίζεται μέσα σε ένα υπερκόσμιο λευκό. Το λευκό του Σόρογκα θυμίζει το χρυσό της βυζαντινής αγιογραφίας. Τα πάντα καθοσιώνονται στο λευκό. Ο Σόρογκας βαπτίζει τα αισθητά στο αττικό φως και τα αναδύει ιερά σύμβολα της εσωτερικής μας συνομιλίας με το θείο. Το θείο παρουσιάζεται μέσα από τα αντικείμενα της καθημερινότητας. Ο Πλάτωνας πίστευε πως ο αισθητός κόσμος μιμείται τον κόσμο των ιδεών. Μέσα από τη πραγματικότητα μετέχουμε στον ιδεατό κόσμο. Στην Γένεση διαβάζουμε «ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ἡμετέραν και καθ’ ομοίωσιν». Εάν ο ζωγράφος είναι ο μεσολαβητής μεταξύ θείου και ανθρώπινου τότε η όρασή του και η απεικόνιση του κόσμου είναι ένα παράθυρο στον κόσμο των Ιδεών ή εικονοποίηση του θείου.
Ο Σόρογκας συνομιλεί με την ποίηση της Γενιάς του ’30 αλλά και με σύγχρονους ποιητές και ποιήτριες. Ενδεικτικά αναφέρω τον Σεφέρη που γράφει «Ἄνθη τῆς πέτρας μπροστὰ στὴν πράσινη θάλασσα»[Ἄνθη τῆς πέτρας] Σχέδια γιὰ ἕνα καλοκαίρι. Και ο Ελύτης «Πέτρα πικρή, δοκιμασμένη, αγέρωχη/Ζήτησες πρωτομάρτυρα τον ήλιο» Ωδή στη Σαντορίνη.


Οι βάρκες του Σόρογκα και η Κική Δημουλά λικνίζονται και τραγουδούν «Πες κάτι. Πες «κύμα», που δεν στέκεται./Πες «βάρκα», που βουλιάζει…» Η ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ


Τα άλογα του Σωτήρη Σόρογκα «καλπάζουν» μέσα από τα γλυπτά της κλασικής περιόδου αλλά θυμίζουν θα τολμήσω να γράψω τις χορεύτριες του Ντεγκά. Η υλικότητα θυμίζει το λευκό μάρμαρο της Πεντέλης αλλά η κίνηση τον ιμπρεσιονιστή ζωγράφο. Πολλοί επίσης πίνακές του μού έφεραν στον νου χαρακτικά του Ντύρερ ως προς το άψογο σχέδιο. Ωστόσο, πρέπει να αναφερθεί εδώ η ιδιότητα του Σόρογκα ο οποίος είναι καθηγητής του Eθνικού Mετσόβιου Πολυτεχνείου στη Σχολή Aρχιτεκτόνων.


Θέλω να τονίσω εδώ την κυριαρχία φωτός-  σκιάς στο έργο του Σόρογκα που παραπέμπει στο δίπολο ζωή –θάνατος. Η πάλη αυτή έχει αποδοθεί πολύ ωραία στους στίχους «Μέσά 'μαι στην παράδεισο και βρίσκομαι στον Άδη /φως έχουνε τα μάτια μου και σκοτεινάγρα ομάδι /κι εκείνο πού ΄ναι πλιότερο, μοίρα ασύστατή μου, /το θάνατό μου πιθυμώ και θέλω τη ζωή μου.» (Κατζούρμπος, Γ΄)


Τέλος, νομίζω πως το ποίημα του Σεφέρη «Φυγή» συμπυκνώνει την κοσμοθεωρία του Σωτήρη Σόρογκα που ζωγράφισε τη ζωή κι άφησε την ψυχή να εξηγήσει με πάθος και αγάπη κάθε τι προσπαθώντας να απαντήσει «γιατί δεν θέλουμε να πεθάνουμε».

Φυγή

Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας
ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε
ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ
ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι
ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε
νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας.

Ἡ ἀγάπη μας δὲν ἦταν ἄλλη ψηλαφοῦσε
σιγὰ μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς τριγύριζαν
νὰ ἐξηγήσει γιατί δὲ θέλουμε νὰ πεθάνουμε
μὲ τόσο πάθος.

Κι ἂν κρατηθήκαμε ἀπὸ λαγόνια κι ἂν ἀγκαλιάσαμε
μ᾿ ὅλη τὴ δύναμή μας ἄλλους αὐχένες
κι ἂν σμίξαμε τὴν ἀνάσα μας μὲ τὴν ἀνάσα
ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου
κι ἂν κλείσαμε τὰ μάτια μας, δὲν ἦταν ἄλλη
μονάχα αὐτὸς ὁ βαθύτερος καημὸς νὰ κρατηθοῦμε
μέσα στὴ φυγή.



Νότα Χρυσίνα

Κυριακή 17 Απριλίου 2016

ΠΡΟΣΩΠΑ - ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΡΗΝΑΣ

Το cantus firmus παρουσιάζει τον ζωγράφο-γλύπτη Βαγγέλη Ρήνα.






Ο ζωγράφος Βαγγέλης Ρήνας θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τον El Greco καθώς το έργο του μεταφέρει μια πνευματικότητα που σε κάνει να επιζητείς την άνοδό σου ως άτομο προς το ωραίο και το ιδεώδες, να επιθυμείς την ένωση με κάτι πέρα από το απτό και το γήινο. Η θέαση των έργων του οδηγεί την ψυχή στη γαλήνη και δημιουργεί μία εσωτερική ευφορία.
Η νέα του δουλειά αρχικά δημιουργεί μία αίσθηση ξαφνιάσματος που γρήγορα σε τραβάει μέσα της σε μια ανοικτή συνομιλία. Ο ίδιος σκαλίζει με επιδεξιότητα το παρελθόν πάνω στα γλυπτά του από ύλη ή πάνω στον καμβά επιστρέφοντας στο γνώριμο τοπίο των συμπαγών βράχων της πατρίδας του, της Ικαρίας, ώστε να πάρει δύναμη από τον προσωπικό του μύθο και να εκτοξευτεί στο φως. Στόχος του να δημιουργήσει τη δική του μυθολογία και γραφή πάνω σε ένα τοπίο στο μέλλον. Να μεταφέρει, όπως ο Προμηθέας, το δώρο της φωτιάς –ζωής, μήνυμα ελπίδας, στον σύγχρονο άνθρωπο.
Ο Βαγγέλης Ρήνας έζησε το παραμύθι-πρόκληση στην Κίνα, το οποίο δημιούργησε με τις δικές του δυνάμεις. Ήταν ο πρώτος Έλληνας που έκανε έκθεση στην εθνική πινακοθήκη του Πεκίνου, μετά από προτροπή του εικαστικού επιμελητήριου της Κίνας, το 2010, σε δυο αίθουσες 2.000 χιλιάδων τετραγωνικών. Την έκθεση επισκέφτηκαν χιλιάδες κόσμου και η Όπερα του Πεκίνου  απόκτησε  το γλυπτό έργο του, μήκους δώδεκα μέτρων.
Έκανε δύο εκθέσεις στη Νέα Υόρκη και κατέκτησε δεύτερη φορά το παραμύθι. Το στούντιό του ήταν μέσα σε κτήριο του 1860 όπου ζωγράφισε τα έργα του για την έκθεση με τίτλο «Παλίμψηστα», που ανέβηκε το 2012.
Ο Ρήνας φοίτησε στη σχολή Καλών Τεχνών, από το 1986 -1991, με δασκάλους τους: Εξαρχόπουλο, Τέτση, Κοκκινίδη. 
Η νέα του έκθεση με τίτλο "ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ" εγκαινιάζεται την Πέμπτη 21 Απριλίου στις 20:00μ.μ., στην γκαλερί Ευριπίδης. Επιστρέφει νικηφόρος στην πατρίδα του δηλώνοντας παρών και καταθέτει την νέα εικαστική του πρόταση.

Νότα Χρυσίνα



Πώς αισθάνεστε καθώς πλησιάζετε στα εγκαίνια της νέας σας έκθεσης με τίτλο «Παρουσίες»;
Οι ημέρες που στήνεται μία έκθεση, καθώς και όλες οι υπόλοιπες ημέρες της έκθεσης, είναι ξεχωριστές, γιατί ξεκινά ουσιαστικά ένας σιωπηλός διάλογος με το κοινό.
Αν και οι ζωγράφοι είναι μοναχικοί, ως άνθρωποι, η ημέρα των εγκαινίων είναι η βραδιά τους, καθώς ολοκληρώνεται μια πολύ κοπιαστική προσπάθεια και το στήσιμο της έκθεσης απαιτεί πολύ δουλειά. Κάθε χώρος, όπου στήνεται μια έκθεση, έχει τη δική του προσωπικότητα. Αλλιώς στήνεται μία έκθεση σε μία μονόχωρη αίθουσα και αλλιώς σε έναν χώρο όπως σε αυτόν, την γκαλερί Ευριπίδη, όπου εκθέτω την νέα μου δουλειά, που είναι ένα κλασικό κτήριο των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Τα έργα δημιουργήθηκαν χωρίς να γνωρίζω που θα εκτεθούν.
Πόσα χρόνια δουλεύετε τη νέα σας δουλειά;
Δουλεύω από το 2012 έως το 2014, επιστρέφοντας από την Νέα Υόρκη. Ήδη δουλεύω την επόμενη δουλειά.
Τι καινούριο έχει η νέα σας δουλειά;
Έχει μια αίσθηση έντονης γλυπτικότητας. Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι προσχέδια για  γλυπτά.
Ο Μιχαήλ Άγγελος έλεγε πως «η καλή ζωγραφική μοιάζει με γλυπτική και η κακή γλυπτική μοιάζει με ζωγραφική». Βέβαια ο Μιχαήλ Άγγελος ήταν πάνω από όλα γλύπτης.
Δεν υπάρχει αίσθηση του βάθους, της προοπτικής. Στα έργα μου κυριαρχεί το σχέδιο, ο όγκος, πάνω στο πλακάτο μπλε, που εικάζει τον ουρανό και την θάλασσα.
Ποιά εντύπωση θα θέλατε να αφήσετε στους επισκέπτες της νέας σας έκθεσης;
«Πάρε τα μάτια μου και δες...». Αυτό θα έλεγα.
Θα ήθελα οι άνθρωποι που γνωρίζουν την δουλειά μου, εδώ και 25 χρόνια, να μπουν μέσα στον χώρο που εκθέτω και να αναρωτηθούν εάν μπήκαν σε δική μου έκθεση. Για εμένα, ως δημιουργό, αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Ό,τι αλλάζει γεννά ζωή, ό,τι επαναλαμβάνεται πεθαίνει…
Ειδικά αυτήν την εποχή έχουμε ανάγκη από νέες προτάσεις. Η παρακμή έρχεται πάντα από την νοσηρότητα  της επανάληψης και της μαλθακότητας.
Κοιτάζοντας το έργο σας βλέπω κάποια γνώριμα σύμβολα συμφωνείτε; Τι είναι αυτό που μάς κάνει να ανασύρουμε από μέσα μας, από την μνήμη μας, πράγματα και να τα αναγνωρίσουμε πάνω σε ένα έργο ως οικεία;
Το χαρακτηριστικό και όμορφο στοιχείο σε αυτή τη δουλειά είναι ότι δεν αναγνωρίζουμε άμεσα τα σύμβολα. Κάτι άλλο μάς κάνει να νομίζουμε ότι τα βλέπουμε. Το κάθε έργο δεν έχει ζωγραφιστεί με αυτή την πρόθεση.  Ωστόσο, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να αναγνωρίσει οικεία πράγματα. Αυτό έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Πήγατε την ελληνική ζωγραφική στην Κίνα. Πώς πήρατε την απόφαση να πάτε στην Κίνα; Τι θέλατε να παρουσιάσετε σε μια χώρα με τόσο σπουδαίο πολιτισμό;
Αποφάσισα να πάω στην Κίνα καθώς είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου να πάω κάπου όπου θα τολμούσα να πετύχω κάτι μόνος. Είπα μέσα μου «...άραγε πώς είναι να πας κάπου όπου δεν σε ξέρει κανείς, δεν σε πολεμάει και κανείς...».
Επίσης, έβαλα ένα στοίχημα, να πετύχω έναν συνδυασμό παραδοσιακής κινεζικής ζωγραφικής με τη δική μου δουλειά.
Όταν το ανακοίνωσα αυτό σε κινέζους ακούστηκε ακατανόητα τρελό.
Πώς κατορθώσατε να συνδυάσετε την δική σας ζωγραφική με την κινεζική ζωγραφική;
Όπως θα δείτε και στη νέα μου δουλειά υπάρχει η σινική μελάνη μαζί με λάδι και ακρυλικό. Είναι γραφή ελεύθερη με σινική μελάνι, γι’ αυτό έχει και τη διαφάνεια και έχει και το έντονο μαύρο. Έχει επίσης την παρουσία του πινέλου και της γραφής. Είναι ουσιαστικά χειρονομιακή γραφή. Ζωγραφίστηκε θεατρικά και με πάθος. Έτσι αναδύθηκε το τοπίο. Το τοπίο μου δεν είναι αναπαράσταση. Δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για την αναπαράσταση του τοπίου. Γι’ αυτό υπάρχει η φωτογραφία. Η ζωγραφική είναι άλλο πράγμα.
Η δική σας γραφή με τη σινική μελάνι γράφτηκε πάνω σε κάποιο δικό σας υλικό που κυριαρχεί στο έργο σας;
Το δικό μου υλικό είναι η γη. Την αγκαλιάζω και παίρνω δύναμη. Τα έργα μου είναι σαν να έχουν γεωλογικές διαστρωματώσεις. Τα ζωγραφίζω ξανά και ξανά. Είναι σαν παλίμψηστα. Με αυτόν το τίτλο «Παλίμψηστα» παρουσίασα έκθεσή μου στην Νέα Υόρκη. Μαζί με τις λεπτές στρωματώσεις του χρώματος, το μελάνι το κινέζικο και τη διαφάνεια βγαίνει αυτό το αποτέλεσμα.
Από την άλλη μεγάλωσα στην Ικαρία όπου υπάρχει τοπίο με βράχους που υπάρχουν εκεί χιλιάδες χρόνια. Αυτό το τοπίο ήταν το καταφύγιό μου, οι μνήμες μου.
Οι φυσικοί λένε ότι η ύλη δεν υπάρχει είναι ενέργεια, το Σύμπαν είναι ενέργεια και είναι ζωντανό, είναι πνεύμα. Όλα αυτά είναι ο θεός και είμαστε μέσα στο μυαλό του θεού. Είμαστε στην σκέψη του θεού και είμαστε ένα. Ο θεός σκέφτεται και μέσα στη σκέψη του φτιάχνει εικόνες από το τίποτα φτιάχνει κόσμους.
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε στο έργο σας;
Η μεγαλύτερη δυσκολία στην Τέχνη είναι να καταθέσεις την αλήθεια σου, να συναντήσεις τον εαυτό σου.
 Στην νέα μου δουλειά καταθέτω την τωρινή  ώριμη αλήθεια μου.
Σήμερα υπάρχουν πολλές σειρήνες που σε καλούν αλλά εάν τις ακούσεις θα χάσεις τον δρόμο σου, δεν θα είσαι δημιουργός  αλλά αντιγραφέας τεχνίτης.
Όταν εκφράσεις την αλήθεια σου έρχεται η γαλήνη.
Τα τοπία σας δεν τοποθετούνται στον χρόνο είναι άχρονα. Σχετίζονται με μνήμες;
Τα τοπία μου δεν ανήκουν στον χρόνο  δηλαδή δεν αναπαριστούν κάποιο συμβάν  άρα είναι άχρονα και επομένως δεν ανήκουν ούτε σε τόπο. Αυτό το στοιχείο ίσως κάνει το έργο γοητευτικό. Η μνήμη στο έργο είναι συλλογική, μνήμη συμπαντική.
Μέσα στο έργο σας έχετε κάποια σήματα- σφραγίδες και γραμμές που παραπέμπουν σε φυλακή. Τι στερεί την ελευθερία στον άνθρωπο;
Οι σφραγίδες παραπέμπουν στην εξουσία. Τα πάντα είναι αρχειοθετημένα, αυτό στερεί την ελευθερία. Η σφραγίδα πάνω στο τοπίο δείχνει ότι ο,τιδήποτε υπάρχει γύρω μας, ακόμη και το τοπίο, είναι σταμπαρισμένο, καταγεγραμμένο,   βεβηλωμένο.
Ακόμη και τα πρόσωπά μας, τα πετρώσαμε, σε λίγο θα γίνουμε πρόσωπα φυλακή.
Το έργο σας που παριστάνει την αρπαγή της Ευρώπης ερμηνεύει διαφορετικά τον μύθο. Μιλήστε μας για το συγκεκριμένο έργο.

 «Οργώνει ο άνεμος

 σπέρνουν τα κύματα

θερίζει η φλόγα

και τότε ο βράχος

γεννιέται Γυναίκα»

Αυτό είναι ένα θηλυκό έργο. Η Ευρώπη τρώει τον ταύρο, βγαίνει από μέσα του. Υπάρχει το θηλυκό στοιχείο. Η μήτρα γεννά ζωή, αλλά κατασπαράζει, κιόλας ακόμη και τον ίδιο τον Δία -Ταύρο. Υπάρχει το θεϊκό στοιχείο. Υπάρχουν επίσης στοιχεία ομηρικά αλλά και προϊστορικά.
Την ερμηνεία μάς την δίνει ο ίδιος ο μύθος της αρπαγής της Ευρώπης. Είναι ένα ξεκίνημα, μια αρχή, μια Άνοιξη, μια δημιουργία πριν δημιουργηθεί ο άνθρωπος, πριν την Ιστορία. Τα στοιχεία και τα σύμβολα αποτελούν ίσως προτυπώσεις του ανθρώπου. Μία μυθολογία πριν την μυθολογία.
Οι καλλιτέχνες είναι περισσότερο ευαίσθητοι δέκτες όσων πρόκειται να συμβούν. Είναι η ζωγραφική προφητική;
Οι ζωγράφοι είναι όργανα ευαίσθητα που δυστυχώς γίνονται προφητικοί. Το έργο μου είναι σκληρό για να προειδοποιήσει ότι το φως πρέπει να νικήσει. Οι σημερινές δυσκολίες θα ξεπεραστούν, η ζωή θα τραβήξει τον δικό της δρόμο διότι είμαστε παιδιά του φωτός. Το αττικό φως μεταφέρει την αρμονία και την ισορροπία στο DNA μας. Ο άνθρωπος γεννιέται καλός προορισμένος για το καλό και πηγαίνει προς το φως. Ωστόσο, μας επηρεάζει το κακό. Στη ζωή υπάρχει το ζύγισμα του καλού και του κακού, το φως και το μαύρο. Το κακό είναι ο εγωισμός.
Επηρεάζεται ένας καλλιτέχνης από το περιβάλλον;
Επηρεάζεται από τα σκουπίδια που υπάρχουν παντού. Τρώμε σκουπίδια, βλέπουμε σκουπίδια, διαβάζουμε σκουπίδια. Νιώθουμε ότι παίρνουμε ανάσα όταν διαβάζουμε ένα καλό βιβλίο. Λες: «είμαι άνθρωπος, δεν είμαι καταναλωτής σκουπιδιών». Η λογοτεχνία είναι το μόνο πράγμα που σε ελευθερώνει.
Η Ελλάδα χρειάζεται το χαμόγελο των νέων παιδιών που βλέπεις σε άλλες χώρες.
Υπάρχει σήμερα μια απαξίωση της ζωγραφικής;
Σαφώς υπάρχουν κάποιοι σήμερα που λένε ότι  τέχνη δεν είναι να βάζεις χρώματα, τέχνη είναι μόνο η ιδέα, όλα όμως ξεπερνιούνται. Αλλά υπάρχουν και νέα παιδιά που αγαπούν και στηρίζουν τη ζωγραφική.
Έχει η Ελλάδα προτάσεις ώστε να συνομιλήσει με την Τέχνη που παράγεται στο εξωτερικό;
Η Ελλάδα ήταν και είναι απομονωμένη. Είναι επαρχία μιας αυτοκρατορίας που λέγεται Δύση. Είναι αυτό που με τόση αναίδεια μάς έριξε στο πρόσωπο,  ο Φάμπρ,  και μάς πόνεσε όλους.  Ωστόσο, οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα έχουν μια μοναδική  τύχη. Ένα ατελείωτο βάθος παράδοσης, ιστορίας, και συγχρόνως ένα πουλημένο διαβρωμένο εχθρικό στον πολιτισμό παρόν, με μια πολιτική καφρίλα, που τα προηγούμενα χρόνια, και φυσικά και τώρα, μόνο τους άριστους δεν  βοηθούσε.
 Ό,τι καταφέρνουν, λοιπόν, οι Έλληνες  καλλιτέχνες  είναι άξιο θαυμασμού, γιατί είναι αποτέλεσμα προσωπικής προσπάθειας.
Η μόνη τους παρέα είναι η ζήλια και το σαμποτάζ…
Τι είναι Τέχνη;
Ο ορισμός δεν μπορεί να υπάρξει καθώς μπορεί να μάς οδηγήσει σε μια αοριστολογία. Ίσως είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο να ανεβαίνει. Πηγαίνοντας όμως πίσω στον χρόνο με τη δύναμη της φαντασίας και του μυαλού μας, ίσως να βρούμε μία απάντηση. Η ανάγκη της δημιουργίας είναι τέχνη. Το ωραίο είναι τέχνη. Το ίδιο το Σύμπαν που αλλάζει ακόμα και με τις μαύρες τρύπες μπορεί να φτιάχνει κάτι ωραίο, μπορεί να τείνει σε μια τελειοποίηση, να δημιουργεί Τέχνη.
Για εμένα ό,τι μάς κάνει καλύτερους είναι τέχνη.
Ποια η σχέση σας με την παράδοση;
Μού αρέσει η παράδοση. Η ορθοδοξία είναι η μεγάλη προίκα και η παρηγοριά μας. Η παράδοση από τα αποστολικά χρόνια και η συνέχεια μού γλυκαίνει την ψυχή. Υπάρχουν εκκλησάκια στην Πλάκα που είναι σαν να βρίσκεσαι 300 χρόνια πίσω και να βιώνεις ό,τι και τότε. Ο θησαυρός μας.
Ποιους ζωγράφους αγαπάτε περισσότερο;
Αγαπώ πάρα πολύ τους Φλαμανδούς, τον Ρέμπραντ, τον Γκόγια. Οι περισσότεροι ζωγράφοι εξηγούνται ως προς τον τρόπο που ζωγραφίζουν, παράδειγμα ο ο Βελάσκεθ  και οι άλλοι ενώ ο Ελ Γκρέκο, δεν εξηγείται, είναι φωτιά. Η ορθόδοξη παράδοση που μεταφέρει ( ο Γκρέκο )στο τότε κέντρο της τέχνης, την Ισπανία, ίσως εξηγεί το έργο του.  Νομίζω ότι ο Γκρέκο ζωγράφισε την άσβεστη φλόγα της αληθινής πίστης μας …και νομίζω ότι ενώ είναι τόσο  μοναδικός!!!! Δεν προβάλλει το εγώ, είναι χωρίς εγώ.   Όλη η μεγάλη Τέχνη είναι τέχνη χωρίς το εγώ.
Στην Ελλάδα υπάρχουν σήμερα πολλοί ταλαντούχοι ζωγράφοι.
Έχετε δημιουργήσει όσα θέλατε;
Αισθάνομαι πως τώρα ξεκινάω. Στη νέα μου δουλειά φαίνεται το πείσμα να δημιουργήσω κάτι νέο. Στον σημερινό κόσμο, που ο άνθρωπος προσλαμβάνει χιλιάδες εικόνες, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις. Ο μόνος τρόπος να ξεχωρίσεις είναι να κάνεις την αλήθεια σου Τέχνη. Εάν είσαι αληθινός τιμάς την μοναδικότητά σου, τιμάς το ιερό που σού έχει δοθεί. Σέβεσαι το ιερό αυτό, την μοναδικότητα του προσώπου.
  Αυτόν τον σεβασμό στο πρόσωπο θέλουν να προσβάλουν με τη μαζοποίηση, τον εξευτελισμό, την μεταμόρφωση σε αριθμό.
«Και έτσι να διαπράξουν  ύβρη στο Θεό, γιατί κάθε πρόσωπο είναι η εικόνα του θεού».

Γράμμα στην κόρη μου.

 Για την Αναστασία

Αντί - πορτρέτου



«Οργώνει ο άνεμος

 σπέρνουν τα κύματα

θερίζει η φλόγα

και τότε ο βράχος

γεννιέται Γυναίκα»



Δώσε μου το χέρι σου. Έλα να σου δείξω. Κοίταξε με τα μάτια μου, μη φοβάσαι. Αυτός είμαι εγώ. Άγγιξέ τα, ό,τι δεν μπορώ να σου πω με λόγια, κραυγάζει εδώ.
Δες πώς απλώνεται το γαλάζιο.  Το κίτρινο βάφει τον ουρανό, το μαύρο της Σινικής περιγράφει, τονίζει,  ξύνει, σκάβει περισσότερο ή  χαϊδεύει την πέτρα, τη σμιλευμένη από το σκουριασμένο κόκκινο και τον αέρα που δεν ζωγραφίζετε, αλλά γεννιέται έτσι μαγικά, μέσα από όλες τις κινήσεις του χεριού, του μυαλού, της καρδιάς.
Άλλοτε γίνεται απλά και άμεσα, άλλοτε πάλι μέσα από αλλεπάλληλες στρώσεις, ξανά και ξανά, σαν την διαδικασία της ατέρμονης επικάλυψης που κάνει η φύση.

Οι εικόνες που αναδύονται τελικά  είναι τοπία  «Προμηθεϊκά »και έχουν μια καθαρότητα ακραία, αμόλυντα "άχραντα", αλλά  κάποιες φορές αφήνουν την απορία για τον αγιασμό, μπορεί να είναι  και τοξικά, φωτογραφίζουν το πριν και το μετά τού χρόνου.
Τα τοπία είναι «Παρουσίες». Θέλω να είμαι δίπλα τους, έχω ανάγκη να είμαι δίπλα τους. Όπως όταν ήμουν παιδί, και ήθελα να αγκαλιάσω τη δύναμη και την αιωνιότητα. Ξάπλωνα πάνω τους για να γεμίσω γαλήνη. Χάιδευα τις κουφάλες, τις σμιλευμένες από τον αέρα και τη φωτιά τού ήλιου, αφουγκραζόμουν τις ιστορίες τους για το μικρό πουλί, που με το ράμφος του σμίλεψε το βουνό.
Έτσι και τώρα πιο μικρός από ποτέ, θέλω ξανά να αγγίξω τα βράχια, δύναμη να αντλήσω και μέσα από τα μάτια μου το φως της ελπίδας να σού χαρίσω.
Ξέρω ότι θα ’θελες να είχες και εσύ πλάι σου έναν βράχο. Εγώ όμως δεν είμαι βράχος, αφού δεν είμαι γυναίκα. Εσύ όμως να ξέρεις ότι ο βράχος είναι μήτρα.
Μόνο αυτή μπορεί αιώνια να στέκει, να ερωτοτροπεί με τα πουλιά, τον ήλιο, τη φωτιά, να γεννά ζωή. Νέα ζωή, ξανά και ξανά, να θρέφει την αιωνιότητα.


 Βαγγέλης Ρήνας.




























































Ναυτικά χρονικά. Βιογραφικό



Γεννήθηκε στη  Σάμο , το 1966.
Σπούδασε στην Αθήνα στην  Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και στη Νέα Υόρκη.

ΚΥΡΙΟΤΕΡΕΣ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ

 2012   Βαγγέλης Ρήνας :Παλίμψηστα του Χρόνου, Tenri Cultural Institute , Νέα
              Υόρκη

            Περάσματα : Απώλεια , Αναζήτηση και  Ανάταση , Elga Wimmer PCC
           Gallery ,Νέα Υόρκη

2010 Ατέρμων Πλεύση ΙΙΙ , Εθνική Πινακοθήκη της Κίνας ( NAMOC ) , Πεκίνο
          

Ατέρμων Πλεύση ΙΙΙ , Σχολή Καλών Τεχνών , Πανεπιστήμιο της Σαγκάης , 99 Creative Center, Σαγκάη

2007 Ατέρμων Πλεύση ΙΙ , Γκαλερί Σκουφά, Αθήνα

          Ημερολόγιο Εθνικού Τυπογραφείου, Γκαλερί Αγκάθι , Αθήνα

2005 Παιδικά Πορτραίτα, Γκαλερί Αγκάθι , Αθήνα

2002 Ατέρμων Πλεύση ΙΙ , Αθηναΐς Gallery , Αθήνα

Συνομιλία μεταξύ Ζωγραφικής και Φωτογραφίας , Γκαλερί Αδάμ, Αθήνα

2001 Νερό και Αέρας II , Γκαλερί Αδάμ, Αθήνα

LIU Dawei

 Πρόεδρος Ένωσης  Κινέζων Kαλλιτεχνών


Στο όμορφο Αιγαίο, υπάρχει ένα μαγικό νησί κοντά στη Μικρά Ασία, η Σάμος. Από το 3000 π. Χ. ενέπνευσε πολλούς υψηλούς πολιτισμούς και καλλιέργησε τη ναυτοσύνη. Μέχρι σήμερα διατηρούνται ακόμα πολλά αρχαία ελληνικά, καθώς και ρωμαϊκά μνημεία: χαρακτηριστικό  το Ευπαλίνειο Όρυγμα, το Ηραίον και άλλα. Ο εξαιρετικός έλληνας ζωγράφος της σύγχρονης τέχνης, ο Βαγγέλης Ρήνας, εκεί γεννήθηκε, εκεί μεγάλωσε και εκεί δημιουργεί.

Ο Ρήνας, γιος του Αιγαίου, έχει μάτια τόσο καθαρά σαν τα νερά του πελάγους, καρδιά γεμάτη αγάπη βαθιά και πολύχρωμη: για τον ουρανό, για τη γη, για τη θάλασσα, για τα άσπρα σύννεφα, για τη ζωή, για τα καράβια……καθώς και για τη μακρινή και απέραντη Ανατολή. Η αγάπη αυτή είναι τολμηρή και μεγάλη, ξεπερνάει χρόνο και τόπο, είναι αγνή και πολύτιμη, σαν άγγελος κατελθών στη γη. Έτσι, υπερβαίνει τους κανόνες της τέχνης εισερχόμενος σε ένα περιβάλλον απελευθερωμένο από το Εγώ, δημιουργώντας έργα που πετυχαίνουν να:καταστήσουν τις ρεαλιστικές μορφές μέσο δημιουργίας των διαστάσεων του οράματος. Στα έργα του, αγαπημένο θέμα είναι τα συγκεκριμένα, εξαιρετικά λεπτοδουλεμένα καράβια, τα οποία είτε τοποθετούνται στο συμπαντικό κενό, είτε σιωπηλά παραστέκονται σε ονειρικές «θεότητες». Εκείνα τα καράβια, καθόλου δεν φαίνονται παγωμένα και σκληρά όπως στην εμπειρία των αισθήσεών μας, αντιθέτως μοιάζουν να απέκτησαν δική τους ψυχή και σωματική υπόσταση.

Άλλο μαγικό στοιχείο του Ρήνα είναι: είτε το χαρακτηριστικό του «νερού» και του «μελανιού» που άφησε αυθόρμητα στα έργα με νερομπογιά, είτε οι πινελιές και μορφές, ψεύτικες και αληθινές αλληλοσυμπληρούμενες στα λάδια, που κρυφά μεταφέρουν μηνύματα συνταιριάσματος με τη Ανατολική αισθητική. Σφράγισε ακούσια το δικό του σύμβολο παντρέματος της Δυτικής με την Ανατολική τέχνη. Εκείνα τα θεϊκά ερείπια που εμφανίζονται δυσδιάκριτα, εκείνες οι γυναικείες φιγούρες, ζωντανές και όμορφες, θεϊκές και ανθρώπινες, από το λαμπερό σαν δάδα πινέλο του Ρήνα, ανάβουν φωτοβολίδες που διαπερνούν τους αιώνες.



Βαγγέλης Ρήνας: Η τέχνη προσωποποιείται και δεν πρέπει να την απατάς