«Ματιές στην Γαλλική Τέχνη του 20ου αιώνα»

Το Golden Hall διοργανώνει από εχθές, 14 Μαρτίου 2014 στο Μαρούσι, πολιτιστική εκδήλωση αφιερωμένη στην ελληνογαλλική φιλία.

Συμμετέχουν το ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή και η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή με διπλό θέμα.

Το Ίδρυμα, από τη μία, παρουσιάζει εικαστικό αφιέρωμα στηνΣύγχρονη Γαλλική Τέχνη με τίτλο «Ματιές στην Γαλλική Τέχνη του 20ου αιώνα» με έργα των: Germaine Richier, César, Jean (Hans) Arp και François-Xavier Lalanne Georges Braque, Henri MatisseFrançois Rouan, Maurice de Vlaminck, André Derain και Jean Fautrier

Στον ίδιο χώρο παρουσιάζεται η εκθεσιακή και εκδοτική δραστηριότητα του Ιδρύματος που αφορά στην Γαλλική Τέχνη: Henri Matisse, Balthus, Marc Chagall, Auguste Rodin – Camille Claudel, Η ιστορία της φωτογραφίας, Pablo  Picasso, Toulouse Lautrec, Georges Braque, André Masson και μία έκθεση για τον Σουρεαλισμό.

Η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή, από την πλευρά της, παρουσιάζει μια έκθεση με μέρος των δικών της ανασκαφικών και πολιτισμικών δραστηριοτήτων στην Ελλάδα.

Διάρκεια: 14 Μαρτίου - 2 Απριλίου 2014

(φωτογραφίες: Δημήτρης Σκουρτέλης)

Ο Βασίλης Βασιλικός στα εγκαίνεια

Η συνεργάτης μας κ. Νότα Χρυσίνα

η Νότα Χρυσίνα με τον συνεργάτη του μπλογκ, τον ζωγράφο-αγιογράφο Δημήτρη Σκουρτέλη, που έκανε και την φωτογράφιση.

Έκθεση της Αθηνάς Λατινοπούλου στην Γκαλερί 7

Στην "Γκαλερί 7" παρουσιάζεται η νέα δουλειά της Αθηνάς Λατινοπούλου. Η ζωγράφος, γνωστή από τα σχοινιά και την μινιμαλιστική τεχνική της, συνεχίζει το έργο της μεταφέροντας μνήμες από τα παιδικά της χρόνια και το χωριό των παππούδων της. Η ίδια λέει: 

"Όλα είναι μνήμες". 

Για την τεχνική της η Λατινοπούλου λέει: 

"Ο μινιμαλισμός σε επιλέγει, δεν τον επιλέγεις" 

"Είναι λάθος να ρωτάς τον καλλιτέχνη τι θέλει να πει" 

"Ο θεατής πρέπει να παίρνει από το έργο αυτό που θέλει" 

Στη νέα της δουλειά, χρησιμοποιώντας θέματα από την καθημερινότητα, που συνήθως δεν μας τραβούν την προσοχή, καταφέρνει να τα αναδείξει αλλά και να τους δώσει ένα νόημα που δεν είχαν  πριν. Αποδίδει ρεαλιστικά στοιχεία με ονειρικό και ποιητικό τρόπο, μια τεχνική που ονομάζεται "Νέος Ρεαλισμός", αν και η ίδια η καλλιτέχνης δηλώνει πως δεν αποδέχεται τους -ισμούς στην Τέχνη. 

Οι φωτογραφίες είναι του συνεργάτη του cantus firmus Στέλιου Μπακλαβά

Μιά συζήτηση της Αθηνάς Λατινοπούλου με την Νότα Χρυσίνα

Η Αθηνά Λατινοπούλου γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με την ζωγραφική. Σπούδασε ζωγραφική-διακόσμηση στη σχολή Δημητρέλη στην θεσ/νίκη & κεραμική-γλυπτική στην ΧΕΝ Αθήνας. Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας. Έχει πραγματοποιήσει 18 ατομικές εκθέσεις και έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές-θεματικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα της βρίσκονται σε Μουσεία και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Τοποθεσία: Γκαλερί 7, Σόλωνος 20. Αθήνα 

Διάρκεια έκθεσης: 25 Φεβρουαρίου-15 Μαρτίου 2014

Το μοναστήρι του Αγίου Λωτ στην Ιορδανία

του δρα Κωνσταντίνου Δ. Πολίτη

Πηγή:

Διαβάστε την διπλωματική εργασία της Γιαννακάκη:

Το Μοναστήρι του Αγίου Λωτ βρίσκεται στη νοτιοδυτική ακτή της Νεκράς Θάλασσας πάνω από τη σημερινή πόλη Σάφι (βιβλική Ζοάρα) στην Ιορδανία ήδη από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, καθώς αποτυπώνεται στον παλαιοχριστιανικό ψηφιδωτό χάρτη Μαδηβά της Ιορδανίας.

Το Μοναστήρι ανασκάφηκε την περίοδο 1988-2003 από τον δρα Κωνσταντίνο Δ. Πολίτη σε συνεργασία με το Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου και με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού της Ελλάδας και άλλων φορέων και ιδρυμάτων. Κέντρο του Μοναστηριού ήταν ο ναός (Βασιλική), χτισμένος πλάι σε φυσικό σπήλαιο στο οποίο οι πρώτοι Χριστιανοί πίστευαν ότι ο Λωτ και οι κόρες του βρήκαν καταφύγιο μετά την καταστροφή των Σοδόμων (Γένεσις 19). Ο ναός κοσμείται από πέντε ψηφιδωτά δάπεδα που χρονολογούνται στα 572/3, 605/7 και 691 με παλαιοχριστιανικές επιγραφές στα ελληνικά. Ο χώρος ταυτίστηκε με το Μοναστήρι του Αγίου Λωτ από τρεις λίθινες επιγραφές που επικαλούνται τον Άγιο. Η θέση κατοικήθηκε έως τον 8ο και τον 9ο αιώνα υποδηλώνοντας τη συνεχή λατρεία του Λωτ από Χριστιανούς και Μουσουλμάνους.

Το 1995 η περιοχή ανακηρύχθηκε Άγιος Τόπος του Ισλάμ (μακάμ) από την Α.Μ. αείμνηστο βασιλιά Χουσεΐν της Ιορδανίας ενώ η θέση είναι υποψήφια για ένταξη στον Κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Η ιορδανική κυβέρνηση στηρίζει τη διατήρηση και την ανάπτυξη του τουρισμού της περιοχής με αποκορύφωμα την κατασκευή μουσείου το 2006. Το Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδας έχει χρηματοδοτήσει μέχρι και φέτος τη συντήρηση των ψηφιδωτών δαπέδων τόσο κατά χώραν (in situ) όσο και στο εργαστήριο συντήρησης και στους εκθεσιακούς χώρους του νέου μουσείου.

«To Παλαιοχριστιανικό μοναστήρι του Αγίου Λωτ στην Ιορδανία, η αποκάλυψη, οι ανασκαφές και οι εργασίες συντήρησης» είναι το θέμα διάλεξης που θα δώσει ο δρ Κωνσταντίνος Δ. Πολίτης, Αρχαιολόγος-Ερευνητής και Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Σπουδών Εγγύς Ανατολής την Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014, και ώρα 19:00, στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.

Η ομιλία εντάσσεται στον κύκλο διαλέξεων που διοργανώνεται από το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο σε συνεργασία με τη Διεύθυνση Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Αρχαιοτήτων του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, ο οποίος θα συνεχιστεί έως τον Μάρτιο του 2014.

Δείτε επίσης:

Διαβατήρια, άδειες και πάσα: από τις συλλογές του Ε.Λ.Ι.Α.

19 Δεκεμβρίου 2013 - 1 Μαρτίου 2014

Στο βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, Αμερικής 13, εγκαινιάστηκε η έκθεση

Διαβατήρια, άδειες και πάσα

από τις συλλογές του Ε.Λ.Ι.Α

Ο όρος διαβατήριο προέρχεται από τα αρχαιοελληνικά «διαβατήρια» - θυσίες που τελούνταν πριν διαβεί κανείς τα σύνορα της χώρας ή όταν επέστρεφε- και αποδίδει την ευρεία έννοια της μετάβασης από ένα κράτος σε ένα άλλο -και όχι μόνο από ένα λιμάνι σε ένα άλλο, όπως ο όρος passport. Τα ταξιδιωτικά έγγραφα χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται για τη μετακίνηση κυρίως μεταξύ κρατών, αλλά και από ένα οποιοδήποτε μέρος σε ένα άλλο, αναλόγως το ιστορικό πλαίσιο. Στόχος ήταν η ασφάλεια των κρατών, η προστασία των ταξιδιωτών, αλλά και η ταυτοποίησή τους.

Μέσα από τα ταξιδιωτικά έγγραφα που εκτίθενται, διατρέχει κανείς εποπτικά την ελληνική ιστορία. Ξεκινώντας από το πρώτο έγγραφο της περιόδου του πρώτου έτους της Επανάστασης του 1821 και φτάνοντας ώς το διαβατήριο του 'Αρη Αλεξάνδρου από τη δικτατορία του 1967, παρακολουθεί κανείς την εξέλιξη των ταξιδιωτικών εγγράφων, που άλλες φορές αφορούν σημαντικά πρόσωπα (όπως ο Στέφανος Στρέιτ, ο Αλέξανδρος Διομήδης, ο Sir Frederick Adam, η Διδώ Σωτηρίου) και σημαντικές πτυχές της ιστορίας, ίσως όχι πάντα τόσο γνωστές (όπως η Ηγεμονία της Σάμου, η Αυτόνομη Βόρεια Ήπειρος, η Προσωρινή Κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης). Επίσης, παρακολουθεί τόπους της ελληνικής διασποράς που ανθούσαν τον 19ο αι. όπως η Οδησσός, η Μερσίνα, το Γαλάτσι, και τη δυναμική των αντίστοιχων προξενείων, τα οποία άλλες φορές αναβαθμίζονταν και άλλες υποβαθμίζονταν, αποκαλύπτοντας την πολιτικοοικονομική και κοινωνική σημασία των πόλεων αυτών σε συγκεκριμένες περιόδους για το ελληνικό κράτος. Τέλος, ιδιαίτερη σημασία έχουν οι διάφορες άδειες και τα πάσα με τα οποία επιτρεπόταν το ταξίδι μέσα στα όρια της ελληνικής επικράτειας σε κρίσιμες περιόδους όπως ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ή η Κατοχή.

Διάρκεια έκθεσης: 19 Δεκεμβρίου 2013 – 1 Μαρτίου 2014

Ώρες λειτουργίας : Δευτέρα, Τετάρτη, Σάββατο 9:30 π.μ. – 3:30 μ.μ.

Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 9:30 π.μ. – 8 μ.μ.

Πληροφορίες τηλ. : 210 3614143

«Massimo Listri. Φωτογραφική Αρχιτεκτονική». Εκθεση φωτογραφίας στο Μουσείο Μπενάκη

Στα άδυτα Παλάτσο και μουσείων

«Η φωτογραφία μου είναι μια έκφραση ηρεμίας και σιωπής σε αυτήν τη χαοτική κοινωνία - μια αίσθηση της προοπτικής και της ισορροπίας. Αυτή είναι η θεραπεία για την ψυχή», υποστηρίζει ο διάσημος φωτογράφος εσωτερικών χώρων Μάσιμο Λίστρι.

Βιβλιοθήκη Real Gabinete de Leitura, Ρίο ντε Τζανέιρο, Βραζιλία

«Κάθε φορά που παίρνω μια φωτογραφία είναι σαν την πρώτη φορά που ένας θησαυρός αποκαλύπτεται, το πρώτο συναίσθημα, είτε πρόκειται για ένα άδειο δωμάτιο είτε για τους μεγαλύτερους θησαυρούς του Βατικανού», τονίζει. Και εάν για τον ίδιο η φωτογραφία αποτελεί ίαση ψυχής, για τον επισκέπτη γίνεται ταξίδι. Ενα ταξίδι στο παρελθόν, σε χώρους και τόπους που ο φακός του καλλιτέχνη μεταμορφώνει. Σαν μια άλλη Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, ο θεατής των φωτογραφιών του Λίστρι πέφτει στη λαγότρυπα και περιπλανιέται σε έναν φανταστικό κόσμο. Εκκλησίες και παλάτσο, μουσεία και βιβλιοθήκες, χώροι και τόποι σε όλο τον κόσμο τού αποκαλύπτονται άδειοι, ακίνητοι, σιωπηλοί αλλά όχι «νεκροί».

Στην Ελλάδα θα δούμε για πρώτη φορά έργα του Μάσιμο Λίστρι στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, στην έκθεση με τίτλο «Massimo Listri. Φωτογραφική Αρχιτεκτονική». Εγκαινιάζεται στις 16 Ιανουαρίου (και διαρκεί έως τις 16 Μαρτίου), σε επιμέλεια Μάγδας Μπαλτογιάννη.

Η έκθεση παρουσιάζει μια επιλογή φωτογραφιών του καλλιτέχνη η οποία περιλαμβάνει τις εικονικές του προοπτικές για τα μπαρόκ παλάτια, τους νεοκλασικούς εσωτερικούς χώρους και τις αναγεννησιακές βιβλιοθήκες. Περίπου 35 έργα που απεικονίζουν 26 διαφορετικούς χώρους (σε διαστάσεις 1x1,20, 1x1,50 και 1,80x2,25) εξαιρετικής ποιότητας και μεγάλου ενδιαφέροντος αποκαλύπτουν τα «μυστικά» τους.

Παλάτσο Ducale di Massa

«Δεν πρόκειται για απλή αποτύπωση του χώρου. Του δίνουν μια άλλη πνοή, μια διαφορετική ανάσα. Μ' αυτό το σκεπτικό τις επέλεξα», υπογραμμίζει η κυρία Μάγδα Μπαλτογιάννη. Ο φωτογράφος, που έχει ως έδρα του τη Φλωρεντία, όντας γοητευμένος από τον απόλυτο έλεγχο της σύνθεσης που του επιτρέπει να έχει η αρχιτεκτονική θεματολογία, φωτογραφίζει τον άψυχο κλασικισμό εδώ και πολλά χρόνια. Περισσότερο από απλή καταγραφή της αρχιτεκτονικής, ο Λίστρι ανακαλύπτει εκ νέου τους ιστορικούς χώρους και μας καλεί να τους εξετάσουμε με φρέσκια ματιά.

Τι είναι αυτό που κάνει το έργο του μοναδικό; «Η αίσθηση που δημιουργείται στον θεατή ότι ανακαλύπτει διαφορετικά στοιχεία, λεπτομέρειες και παραμέτρους. Βλέπει αλλιώς, με άλλη ματιά, χώρους τους οποίους πιθανόν να έχει επισκεφθεί. Αλλά κι άλλους όπου δεν έχει πρόσβαση ή όπου δεν έχει τύχει να πάει», απαντά η επιμελήτρια της έκθεσης.

Φωτογραφία από τις Βερσαλλίες

Η διαδρομή μέσα από τις φωτογραφίες του Λίστρι οδηγεί τον επισκέπτη στα άδυτα του Βατικανού αλλά και στις Βερσαλλίες, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στη Βενετία (Εθνική Βιβλιοθήκη Μαρκιάνα), στη Στοκχόλμη (Αντικμιουζέουμ), στο Τορίνο, στη Νάπολη (εκκλησία Ντι Σάντι Κοσμά ε Νταμιάνο), στην Κοπεγχάγη (Μουσείο Thorvaldsen), στο Παλάτσο Πίτι, το Παλάτσο Τζαρντίνι κ.ά.

«Είναι σαν να κρυφοβλέπει» μέσα από τη μηχανή του Λίστρι. «Είναι πολύ καλός φωτογράφος, έχει το ταλέντο να διαλέγει τον συνδυασμό γωνίας και φωτός. Διαθέτει ένα τελείως προσωπικό τρόπο να βλέπει. Αισθάνεται. Είναι καλλιτέχνης. Πιστεύει ότι ο καλλιτέχνης είναι δημιουργός με την έννοια ότι δίνει πνοή σε έναν χώρο. Δεν τον ενδιαφέρουν τα έμψυχα, αλλά να αποτυπώσει τον χώρο διαφορετικά». Γι αυτό... «όλοι είναι χώροι άδειοι. Δίχως πρόσωπα κι ανθρώπους. Τα μουσεία, οι βιβλιοθήκες... κι αυτό δημιουργεί μια γοητεία».

Παλάτσο Reale, Νάπολη

Ο Λίστρι κάνει τους εσωτερικούς χώρους να φαίνονται απόλυτα ζωντανοί, σαν να έχουν τη δική τους μυστική ζωή που ο ίδιος μόνο μπορεί να αποκαλύψει. «Εκκλησίες που αποδομούνται στη Σικελία με σοβάδες που πέφτουν, αρχιτεκτονικά αριστουργήματα που μπαίνουν μέσα τα πουλιά κι η φθορά τα έχει αγκαλιάσει, μέσα από τις φωτογραφίες του Λίστρι σού γεννούν θαυμασμό και μια διαφορετική αίσθηση απ' ό,τι όταν τα βλέπεις ζωντανά. Χωρίς να τα ωραιοποιεί, δεν ενοχλεί τόσο η καταστροφή τους. 'Η το παλάτσο στο Τορίνο όπου μέχρι και οι γκραφιτάδες έχουν επέμβει διατηρεί την αρχοντιά, την ομορφιά του, και διηγείται όλη την ιστορία του όταν το βλέπεις φωτογραφημένο από τον Λίστρι».

Η κυρία Μπαλτογιάννη δεν μπορεί εύκολα να διαλέξει μια φωτογραφία από αυτές που θα δούμε στην Ελλάδα. Σίγουρα πάντως «η Αίθουσα των Καθρεπτών στις Βερσαλλίες, με ένα σχεδόν βραδινό φως, σε ένα περίεργο μπλε, είναι γοητευτική. Αν και υπάρχει ένα ενιαίο φως, αποδίδεται όλη τη λάμψη του χώρου».

Ο Μάσιμο Λίστρι έχει την ικανότητα να αποκαλύπτει τις ιστορίες που παραμένουν κρυμμένες πίσω από την επιφάνεια. Το μυστικό του; «Είναι καθαρά θέμα ευαισθησίας», λέει ο ίδιος. «Το μυστικό βρίσκεται στο φως που αναδεικνύει τις λεπτομέρειες. Γι' αυτό σίγουρα προτιμώ να χρησιμοποιώ φυσικό φως, όταν είναι δυνατόν», σημειώνει.

Οι φωτογραφίες του Λίστρι μεταδίδουν την εκκωφαντική σιωπή, λες και ο χρόνος έχει σταματήσει και οι άνθρωποι έχουν ξαφνικά εξαφανιστεί και το μόνο πράγμα που τους θυμίζει είναι οι εσωτερικοί χώροι που άφησαν πίσω τους, τα ερείπια της ζωής και τα πάθη τους, η τέχνη τους και ο πολιτισμός τους. Δεν εκπλήσσεται κανείς γιατί οι εσωτερικοί χώροι του έχουν αποκτήσει μεγάλη φήμη και πολλοί άνθρωποι τον έχουν τιμήσει με την εμπιστοσύνη τους, δίνοντάς του το προνόμιο της φωτογράφησης μοναδικών και περιορισμένων χώρων, συμπεριλαμβανομένων, μεταξύ άλλων, του Μουσείου του Βατικανού στη Ρώμη και του Παλάτσο Πίτι στη Φλωρεντία.

«Κάθε περίσταση, κάθε φωτογραφία είναι απλώς μοναδική...»

Μέσα στην 30χρονη καριέρα του ο Μάσιμο Λίστρι, παρόλο που έχει πειραματιστεί με όλα τα είδη, έχει γίνει διάσημος για τις φωτογραφίες εσωτερικού χώρου. Ο Λίστρι ήταν 16 ετών όταν ανακάλυψε το πάθος του για τη φωτογραφία. Αφορμή στάθηκαν τα βιβλία και τα περιοδικά που ο πατέρας του, δημοσιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας, λάμβανε στο σπίτι. Εχοντας πρόσβαση στις σύγχρονες τάσεις, του δόθηκε η ευκαιρία να ανακαλύψει τον κόσμο των τεχνών και της φωτογραφίας και κυριολεκτικά να τον ερωτευτεί.

Από τότε δεν έχει σταματήσει τη λήψη φωτογραφιών, έχοντας παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές εκθέσεις από το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη έως το Μιλάνο, το Χονγκ Κονγκ και τη Λατινική Αμερική. Ο ίδιος όταν ερωτάται τι είναι πιο σημαντικό, η τεχνική ή η διαίσθηση, επισημαίνει: «Η διαίσθηση είναι κάτι που δεν μπορεί να σου το μάθει κανείς. Είναι τα συναισθήματά σου, ο τρόπος που κοιτάς το θέμα σου. Η τεχνική είναι απλώς ένα εργαλείο που όλοι πρέπει να μάθουν από την αρχή της καριέρας τους».

Ενστικτο

Σε ό,τι αφορά τις πιο σημαντικές επιρροές στο έργο του, ο ίδιος δηλώνει χωρίς δεύτερη σκέψη την αγάπη του στους ζωγράφους Πιέρο ντέλα Φραντσέσκα και Βερμέερ.

Ο Λίστρι πιστεύει ότι δεν υπάρχουν μυστικά στη φωτογραφία και, υπ' αυτή την έννοια, δεν υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που πρέπει να έχει ο φωτογράφος στο μυαλό του όταν φωτογραφίζει εσωτερικούς χώρους. «Ο Προυστ έγραψε ότι οι πράξεις της δημιουργίας δεν έχουν νόμους προτεραιότητας. Είναι ένα ένστικτο, μια μεγάλη, σκοτεινή και ακατανόητη δύναμη, που δεν μπορεί ποτέ να επαναληφθεί. Κάθε περίσταση, κάθε φωτογραφία είναι απλώς μοναδική».

Διοργάνωση έκθεσης: Massimo Listri και Μουσείο Μπενάκη.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ

akarali@pegasus.gr

Πηγή:

Εκθεση ζωγραφικής της Πέγκη Φαράντου

Η Πινακοθήκη Γρηγοριάδη στα πλαίσια των προγραμμάτων της παρουσιάζει ατομική έκθεση ζωγραφικής της Πέγκη Φαράντου με τίτλο «Ροές Σημείων II» από τις 15 Ιανουαρίου έως 2 Φεβρουαρίου 2014. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 15 Ιανουαρίου στις 20: 00 στον εκθεσιακό χώρο της Πινακοθήκης (Μαρίνου Αντύπα 18, Νέο Ηράκλειο).

Η Πέγκη Φαράντου ζωγράφος, διδάκτωρ Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών παρουσιάζει εξήντα τρία έργα της τα οποία αποτελούν νέες και παλαιότερες δημιουργίες. Όλα τα έργα είναι ζωγραφισμένα με πενάκι, σινική μελάνη και χρυσό (22Κ) σύμφωνα με μια καθαρά προσωπική δόμηση εικόνας.

Εξήντα τρία έργα χωρισμένα σε θεματικές ενότητες με τίτλους όπως, «Ηλιάδες», «Βράχοι του Αιγαίου», «Τοξικά λόγια» κ.α. αποτελούν παρά την διαφορετικότητα τους μια ενότητα με τίτλο «Ροές Σημείων». Ροές σημείων, κατά τον Αριστοτέλη είναι γραμμές, οι οποίες χαρακτηρίζουν ολόκληρο το εικαστικό της έργο. Τα νοηματικά κέντρα των έργων αφορούν τον σύγχρονο άνθρωπο που αγωνίζεται για την Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Αλήθεια, Γνώση, Λόγο, την υπέρβαση της στασιμότητας και την μετάβαση σε μια άλλη καλύτερη κοινωνία. Τον άνθρωπο που στρέφει το βλέμμα του στο φως και αποτελεί πηγή , δέκτη και αναμεταδότη του φωτός. Αυτός ο ανθρωπισμός σ΄ ένα σύγχρονο μοντέρνο κόσμο είναι αφετηρία και στόχος της καλλιτεχνικής προσπάθειας.

Σύντομο Βιογραφικό

Η Πέγκη Φαράντου γεννήθηκε στην πόλη Würzburg της δυτικής Γερμανίας όπου και έζησε αρκετά χρόνια. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με ειδίκευση στην Ψυχολογία και Διδάκτωρ Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ειδικός στην Ψυχολογία των χρωμάτων. Είναι επιστημονικός συνεργάτης και σύμβουλος διαφόρων φορέων. Συγγραφέας μελετών, άρθρων και βιβλίων παιδικής λογοτεχνίας τα οποία εικονογραφεί η ίδια (σε τρία βιβλία της αφηγείται σε c.d ο Αλέξης Κωστάλας).

Περισσότερα

Η πινακοθήκη Γρηγοριάδη βρίσκεται στην οδό

Μαρίνου Αντύπα 18, Νέο Ηράκλειο. τηλέφωνο γραμματείας :210 - 2719744.

Στάση ΗΣΑΠ: Ν. Ηράκλειο.

www.pinakothiki.eu

info@pinakothiki.eu

http://www.facebook.com/Πινακοθήκη Γρηγοριάδη.

Το ταξίδι μιας ευχής: έκθεση της Νότας Τσίτουρα

Γκαλερί 7

Το ταξίδι μιας ευχής: έκθεση της Νότας Τσίτουρα στη Γκαλερί 7

Διάρκεια έως 1η Φεβρουαρίου 2014

Ώρες: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 11 – 2 μ.μ. και 6 – 9 μ.μ.

Τετάρτη, Σάββατο: 11 – 3 μ.μ.

Πληροφορίες: Τηλ.: 210 3612050

www.gallery7.gr

Η έκθεση της Νότας Τσίτουρα, με τίτλο «Το ταξίδι μιας ευχής», η οποία θα εγκαινιαστεί στις 9 Ιανουαρίου 2014, περιλαμβάνει 12 γλυπτά , κατασκευές και σχέδια.

Μέσα από τα έργα της ο επισκέπτης θα περιηγηθεί σε ένα ταξίδι αναζήτησης, πέρα από τα όρια της πραγματικότητας. Σε ένα μύθο που διέπεται από τα στοιχεία της αρμονίας, του ιερού και της ομορφιάς.

Όπως ο καθηγητής της Γιώργος Χουλιαράς αναφέρει, μεταξύ άλλων:

«Στην δουλειά της αυτά αναδεικνύονται και από την θεματολογία της και από το υλικό που διάλεξε να πλέξει το παραμύθι της. Σαν τις παλιές υφάντρες, υφαίνει με άπειρη υπομονή το παραμύθι της από εξωτικά πτηνά, κυκλοδίωκτες πολύχρωμες συνθέσεις, ονειρικά συρμάτινα αντικείμενα καθημερινότητας, που σχοινοβατούν σε μια ακραία ποιητική πραγματικότητα.

Παρουσιάζει ενδιαφέρον ότι η ποιητική της διάθεση συνδυάζεται με μια χρηστική αντίληψη, όπως παλιά το αντικείμενο είχε τον προορισμό του. Στα σχέδιά της, όπου συνδυάζονται τα αφηρημένα σχήματα με το πραγματικό στοιχείο της φιγούρας, υπάρχει το άρωμα μιας άλλης εποχής».

Η Νότα Τσίτουρα γεννήθηκε στο Σέκουλα δίπλα στον ποταμό Αλφειό. Είναι πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Αθηνών. Σπούδασε Γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δάσκαλο τον Γιώργο Χουλιαρά (2003-2008). Διδάχθηκε μικρογλυπτική στη Φλωρεντία, στην Accademia di Belle Arti di Firenze, με καθηγητή τον Stefano Patti. Σε πιλοτικό πρόγραμμα του Μουσείου Ελληνικής Παιδικής Τέχνης για άτομα με ειδικές ανάγκες εργάστηκε ως βοηθός της art therapist Ιωάννας Κιλίμη. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές - θεματικές εκθέσεις.